Tajna drustva

Tajno drustvo Vril - ( The Vril Society ) 

Nekoliko autora iznelo je tvrdnje da je tajno društvo Vril (Vril Gesellschaft), ili Loža Iluminata (Luminous Lodge) bilo tajno okultističko društvo koje je postojalo još u pre-nacističkom Berlinu. Berlinsko društvo Vril je zapravo bilo unuštrašnji krug tajnog društva Tula. Takođe se pretpostavlja da je ovo društvo bilo u bliskom kontaktu sa engleskom grupom poznatom kao Hermetički red Zlatne zore. Do danas nije objavljen ni jedan pouzdan dokaz da je tajno društvo Vril ikada postojalo.

Postoji samo jedan osnovni izvor informacija o društvu Vril, a to je Vili Lej, nemački raketni naučnik koji je 1933. god. pobegao u SAD. 1947. god. Lej je objavio članak pod nazivom „Pseudonauka u Nacilendu“. Odmah nakon opisa ariosofije, Lej je napisao: „Jedno od društava je bukvalno osnovano prema romanu. Ovo društvo, za koje mislim da se zvalo „Društvo za istinu“ (Waahrheitsgesellschaft) i čija centrala se nalazila u Berlinu, posvetilo je svoje slobodno vreme potrazi za Vrilom.“

U knjizi pod nazivom „Aufbruch ins dritte Jahrtausend: von der Zukunft der phantastischen Vernunft“ od autora Luisa Pauelsa i Žaka Beržera, objavljenoj u Švajcarskoj, takoće se spominje društvo Vril. Iako informacije o ovom društvu zauzimaju oko 1/10 od ukupnog sadržaja knjige koja se bavi raznim ezoteričnim špekulacijama, autori nisu jasno naznačili da li je ovaj deo knjige fikcija ili je zasnovan na proverljivim činjenicama. Nova izdanja na istu temu, desničarskog autora Jana Uda Holija, poznatog pod pseudonimom Jan Van Helsing, objavljena su tokom devedesetih godina 20. veka.

Društvo Vril, kako je opisano u delima ovih autora, ima mnoge osobine koje su karakteristične za teoriju zavere:

* Tajne gospodare

* Bekstvo Hitlera i drugih nacističkih zvaničnika iz Berlina na Južni pol

* Leteće tanjire, tajne nacističke izume i nove oblike energije

* Vanzemaljce sa Aldebarana

Prema navedenim autorima, društvo Vril je osnovano 1921. god. kao „Svenemačko društvo za metafiziku“ sa zadatkom da istraži poreklo Arijevske rase. Nastalo je kao grupa ženskih psihičkih medijuma koje je predvodio medijum društva Tula, Marija Oršić (Maria Orsitsch) iz Zagreba koja je tvrdila da je navodno stupila u kontakt sa arijevskim vanzemaljcima koji žive na Alfa Tauri u sistemu Aldebaran. Navodno, ovi vanzemaljci su u prošlosti posetili planetu Zemlju i naselili se u Sumeru. Otuda i naziv Vril koji je nastao od drevne sumerske reči „Vri-Il“ što u prevodu znači „božanski“. Drugi medijum je bio poznat samo pod imenom Zigrun, preuzetim iz nordijske mitologije. Zigrun je zapravo bila Valkira i jedna od devet Votanovih ćerki.

Društvo je navodno organizovalo vežbe koncentracije u cilju pobuđivanja Vril energije i organizovanja svemirskog leta (Raumflug) do Aldebarana. Da bi to postiglo, društvo Vril se udružilo sa tajnim društvom Tula i sa Sledbenicima crnog kamena (DHvSS) kako bi se finansirao ambiciozni program kojim je bila predviđena izgradnja inter-dimenzionalne leteće mašine bazirane na dostignućima iz oblasti fizike koje su članovima društva preneli vanzemaljci sa Aldebarana.

1922. god. u Minhenu, Tula i Vril su konstruisali prvi nemački leteći disk JFM (Jenseitsflugmaschine) ili „Mašinu sa drugog sveta“ koja je sledeće dve godine ispitivana u vazdušnom tunelu. Projekat čiji je vođa bio V.O. Šuman (W.O. Schumann) sa Tehničkog univerziteta u Minhenu, obustavljen je 1924. god., a mašina je razmontirana i prebačena u Meseršmitovu fabriku u Augsburgu, gde je uskladištena za potrebe daljeg istraživanja. Na osnovu ovog istraživanja, profesor Šuman je razvio levitacionu jedinicu koju je nazvao Šuman-Minhen ili SM-Levitator.

Društvo Vril je tvrdilo da su njihovi članovi bili Adolf Hitler, Alfred Rozenberg, Hajnrih Himler, Herman Gering i Hitlerov lični lekar dr. Teodor Morel. Oni su prvobitno bili članovi društva Tula koje se priključilo društvu Vril 1919. god. Nacional-socijalistička radnička partija Nemačke (NationalSozialistische Deutsche Arbeiter Partei) formirana je godinu dana kasnije, 1920. god. od strane tajnog društva Tula. Čak je i dr. Kon, koji je pomogao da se dizajnira nacistička zastava bio Tulista.

Po dolasku Hitlera na vlast 1933. god. oba društva i Vril i Tula su navodno dobila sredstva od države koja su bila namenjena razvoju programa izgradnje svemirskog broda sposobnog za međuplanetarne letove, kao i izrada letelice koja bi mogla da se koristi u vojne svrhe.

Proizvodnja nove serije „Okruglih letelica“ ili skraćeno RFZ letelica (RFZ-Rundflugzeug) započela je 1937. god. nakon što je društvo Vril kupilo zemlju u blizini Arado-Brandenburg fabrike aviona. RFZ diskovi 1, 2, 3, 4 i 6 testirani su u organizaciji društva Vril dok je društvo Tula imalo pomoć specijalnog tehničkog odeljenja SS poznatijeg kao jedinica E-IV, a koje je bilo zaduženo za razvoj novih, alternativnih oblika energije. Tula je radila na razvoju zasebne letelice na tajnoj lokaciji u severno-zapadnoj Nemačkoj koja je od 1935. god. bila poznata samo po imenu Hauneburg. Tokom proizvodnje, ova letelica je dobila naziv Hauneburg uređaj (H-Gerat) ali je naziv 1939. god. skraćen na Haunebu nakon što je završen rad na motoru letelice (Triebwerk). Haunebu I je kratko vreme imao oznaku RFZ-5 kada je Tula prebacila ekperimentalni centar iz Hauneburga u Arado-Brandenburg.

Tula Tribverk (Thule Triebwerk) je bio reovlucionarni EMG (elektro-magnetno-gravitacioni) motor poznat i pod nazivom Tahionator 7. Koristio je modifikovani Hans Kolet Magnetstomaparat (gravitacionu bateriju na slobodnu energiju) pretvoren u konvertor koji je bio uparen sa Van De Grafovim talasnim generatorom i Markonijevim dinamom (rotirajući rezervoar napunjen zagrejanom živom). Jednom aktiviran, Tribverk je proizvodio snažno elektro-magnetno-gravitaciono polje koje je uticalo na gravitaciju. Rotirajuće polje je takođe pokretalo dinamo, što je dovodilo do smanjenja mase na izuzetno velikom broju obrtaja.

Vril je takođe 1941. god. razvio svoju verziju Tribverka pod oznakom RFZ-7 koja je kasnije preimenovana u Vril-1 Lovac (Vril-1 Jager).

Posle 1941. god. Hitler je zabranio tajna udruženja zbog čega su Tula i Vril zvanično pripojeni SS jedinici E-IV. U ovom periodu Vril je postao poznat i kao „Lanac“ (Die Kette), što se odnosilo na mentalnu vezu između njegovih članova. Vril je takođe imao veze sa Kanarisom iz Abvera, sa Anenerbe (SS biroom za okultno) i intenzivno je sarađivao sa inženjerima iz Arada.

Zbog brzog napredovanja saveznika, Vril je planirao prebacivanje tehnologije u baze izvan Evrope, naročito u tajnu Bazu 211 na Antarktiku. Pored navedenog, plan evakuacije predviđao je i evakuaciju medijuma na Andromedu putem među-deimenzionalnih letova. Medijumi su krenuli na putovanje u martu 1945. god. i od tada im se gubi svaki trag.

Alyoshenka(beba vanzemaljca ili?)

Tamara Vasilievna Prosvirina 1996 godine u sumi nalazi bebu ili fetus bebe čudnog izgleda.

Tvrdi da je beba ziva i nosi je svojoj kuci da bi je odgajala. Dala joj je ime Alyoshenka(Aljošenka)

Nakon nekoliko dana po Tamaru dolaze iz bolnice i vode je u dusevnu bolnicu tvrdeci da je ona dusevni bolesnik. Plakala je i molila da bebu ne ostavljaju bez nje jer ce umrijeti od gladi, sto se i dogodilo. Tamarina prijateljica, Tamara Naumova, tvrdila je da je beba bila ziva i da ju je Vasilievna hranila sirom i brinula se o njoj. Iste tvrdnje su dali i dvojica komsija, ali njih su smatrali alkoholičarima i niko ih nije uzeo zaozbiljno. Les cudne bebe uzeli su policajci i odnijeli na ispitivanje. Doktorica Irina Yermolayev tvrdila je da fetus pripada prerano rođenoj zenskoj bebi, tijelo je totalno deformirano, a uzrok deformacije je katastrofa koja je pogodila oblast Kyshtym 1957 godine. (Cernobiljska oblast)

Medjutim ljekarska asistentica Lyuobov Romanowa, rekla je da nikada nije vidjela takve deformitete i da je sigurna da beba nije sa ovog planeta. Poslije DNK analize fetus je nestao i nikad više nije pronadjen.

Tamara Vasilievna Prosvirivna je preminula 1999 godine, navodno udario je kamion usred noci dok je plesala na cesti, mnogi koji su vidjeli fetus su također umrli.

Alyoshenka ili Kyshtym patuljak ostaje misterija. Lokalni ufolog tvrdio je da je NLO dosao po bebu i odnio je odakle i potice.Fetus nikada nije pronadjen ostale su samo slike i par video snimaka. 

Nestali voz

Neotkrivena misterija:

                                                                                 Voz s putnicima ušao u tunel i zauvijek nestao

Kompanija "Zaneti" je 14. jula 1911. godine ponudila besplatnu vožnju bogatim Italijanima u sklopu svoje reklamne kampanje u kojoj su predstavili novi voz. Sto šest putnika je uživalo u vožnji razgledajući prelijepe pejzaže Italije, a posebno su se radovali prolasku kroz novoizgrađeni tunel, jedan od najdužih i najvećih tog vremena.

Od tog momenta misterija počinje.

Voz je ušao u tunel u Lombardiji, ali iz njega nikada nije izašao. Radnici i policija su pretražili svaki pedalj tunela i ništa nisu pronašli.

Voz nije imao gdje da ode, sem da izađe na drugu stranu. Nije bilo ni tragova nesreće. Ipak, pronađena su dva putnika koja su iskočila kroz prozor prije ulaska u tunel.

"Čuo sam prigušeno mrmljanje i u jednom trenutku ugledao bijeli dim, koji je bukvalno progutao cijeli voz. Bilo je toliko zastrašujuće da sam se uspaničio i skočio kroz prozor. Vidio sam da je za mnom skočio još neko", rekao je jedan od preživjelih. Čovjek je patio od nesanice i traume još neko vrijeme.

Tokom Drugog svjetskog rata ovaj tunel je bombardovan i zatvoren zauvijek. Niko nije mogao da objasni ovaj nevjerovatni fenomen. Čak je bilo i svjedoka koji su rekli da su vidjeli kako voz ulazi u tunel i ne izlazi napolje. U nekoliko izvještaja piše da su putnici "Zaneti" voza viđeni u Meksiku.

Psihijatar u lokalnoj bolnici tvrdio je da su 104 Italijana primljena u "histeričnom stanju". Da su svi bili odjeveni u čudnu odjeću tvrdeći da su putovali iz Rima. Jedan od putnika je navodno imao cigarete na kojima je pisao datum 1907. godina. Tvrdi se da kutije od cigareta i dalje čuvaju u meksičkom muzeju. Nije bilo konkretnih dokaza o ovom slučaju u Meksiku, niti se zna šta je bilo s pacijentima.

Dvadeset devetog oktobra 1955. godine navodno su se pojavila tri vagona u jednom selu u Ukrajini. Pjotr Ustimenko, radnik na željeznici, tvrdi da su oni bili bešumni. A opis voza koji je dao, odgovarao je "Zaneti" vozu. Voz, sa čvrsto zatvorenim roletnama, otvorenim vratima i praznom kabinom mašinovođe kretao se potpuno bešumno.

Voz je viđen još nekoliko puta na različitim destinacijama i vremenskim periodima.

Ljudi ni dan-danas ne prestaju da istražuju čudni fenomen "Zaneti" voza.

Mysterious ship

 Beykimo

The dramatic story of the ship "Beykimo", for sure, is authentic and the authentic wandering exist also credible official reports. In the 1930s, this ship sailed for the Canadian company "Hudson Bey", and his usual route was Vancouver - the northern icy sea, where, during a short arctic flight, on the northern islands, the fur of polar animals.

July 1931. "Beykimo" went to his tenth navigation. The Captain of the ship John Cornvoll was an experienced sailor, but during the long sailing, trouble nosed one after the other. The first failure occurred on the ship's motor, and then, suddenly early the arrival of the winter, he found them in a dangerous northwest passage. One morning the ship won besieged with dangerous ice. He believes that the next few days will crush their ship, the crew decided to leave him and, along with the cargo fur, on the coast raises the improvised camp in which the next summer will wait.

The snowy blizzards lasted for months. When they finally got along, the crew consisted with horror that their ship was no longer in the place where they left it, and the search soon showed that "Beykimo" did not sink, nor did Led crush him. The ship just disappeared!

The mystery lasted three weeks, until one Eskimo did not let their ship, choked ice, located in eighty miles away from their camp. People hurried towards the marked place and indeed, at the twilight one day, they saw their ship. They decided to board and check the condition in the morning, but when they woke up in the morning - "Beykima" was no longer!

The re-disappearance of the ship would fall into oblivion of that on him, five months later, the famous Researcher Leslie Marvin did not. He even climbed the caraway, where, on his huge amazement, he found all machines in good condition, but as I could have done anything to rescue the ship, he sent to the unusual discovery, sent to Coast Control.

Almost a full two years later, when it has already fallen

Misteriozni brod

Beykimo 

Dramaticna priča o brodu “Beykimo”, zasigurno, je autenticna a o njegovom fantomskom lutanju postoje i verodostojni službeni izveštaji. Tridesetih godina 20-og veka, ovaj brod plovio za kanadsku kompaniju “Hudson Bey”, a njegova je uobičajena ruta bila Vankuver - Severno ledeno more, gde je, za vreme kratkog arktickog leta, na najsevernijim ostrvima, otkupljivao krzna polarnih zivotinja.

Jula 1931. “Beykimo” je krenuo na svoju desetu plovidbu. Kapetan broda John Cornvoll je bio iskusan moreplovac, ali su se za vreme duge plovidbe, nevolje nizale jedna za drugom. Prvo je došlo do teškog kvara na brodskom motoru, a onda ih je, nenadano rani dolazak zime, zatekao u opasnom Severozapadnom prolazu. Jednog jutra je brod osvanuo opkoljen opasnim ledom. Verujuci da će sledecih dana led zdrobiti njihov brod, posada je odlučila da ga napusti i, zajedno s tovarom skupocenog krzna, na obali podigne improvizirani logor u kome ce sacekati sledeće leto.

Snežne su mećave trajale mesecima. Kad su se najzad stišale, posada je s užasom konstovala da njihovog broda više nema na mestu gde su ga ostavili, a potraga je uskoro pokazala da “Beykimo” nije potonuo, niti ga je led zdrobio. Brod je jednostavno nestao!

Misterija je trajala tri nedelje, sve dok im jedan Eskim nije javio da se njihov brod, okovan ledom, nalazi osamdesetak kilometara daleko od njihovog logora. Ljudi su požurili prema označenom mestu i zaista, u sumrak jednog dana, ugledali su svoj brod. Odlučili su da se ujutru ukrcaju i provere u kakvom je stanju, ali kada su se ujutro probudili - “Beykima” vise nije bilo!

Ponovni nestanak broda pao bi u zaborav da na njega, pet meseci kasnije, nije naišao poznati istrazivač Lesli Marvin. On se čak popeo na ukleti brod gde je, na svoje ogromno čuđenje, sve mašine zatekao u ispravnom stanju, ali kako sam nije ništa mogao preduzeti da bi definitivno spasio brod, o svom je neobicnom otkricu, poslao izveštaj Obalskoj kontroli.

Skoro pune dve godine kasnije, kada je već pao u zaborav, jedna je grupa Eskima ugledala “Beykimo” kako mirno plovi kraj rta Barrow, na severnoj obali Aljaske. Znajuci da je za njegovo otkrivanje i spasavanje, kompanija “Hudson Bey” raspisala veliku nagradu, Eskimi su uskočili u svoje lake čamce i krenuli prema brodu. Stigli su ga u sami sumrak i upravo kada su se ukrcali, digla se najjača snjezna bura koju su ikada doziveli. Ogromi su se talasi poigravali s brodom, koji je zlokobno škripao i stenjao. Eskimi su bili ubeđeni da im je kucnuo posljednji čas. No, srećom, nije bilo tako.

Posle desetak dana oluja se stišala, a kako su bili uvereni da brodom upravljaju zli duhovi, Eskimi su se, brzebolje, prebacili u svoje čamce i vratili na obalu neobavljenog posla.

Tokom sledećih pet godina “Beykimo” je viđan na različitim mestima, pa je među Eskimima s pravom dobio epitet avetinjskog broda. Najzad, kapetan Polson naišao je na ukleti brod zarobljen ledom, pa je sa svojim mornarima prešao na njegovu palubu. Brodske su mašine bile u ispravnom stanju, ali je i Polsonu izmakla obećana nagrada. Pre nego što je uspeo da pokrene brod, nebo se smracilo nagovjestavajuci nevreme. Polson se morao pobrinuti za sigurnost svoga broda, pa je, teška srca, odustao od spasavanja “Beykima”. Brod je ponovo nestao.Posle toga, o avetinjskom se brodu više ništa nije čulo sve do 1952. kada su ga ponovo u Severozapadnom prolazu videli Eskimi s Aljaske. Plovio je izmedu santi leda, kao da su ga vodile neke više sile. Na kraju je nestao sa vidika i više ga nikada niko nije sreo i video...

Almas

 Alma of Central Asia 

 Almas, a mythological man's creature that allegedly resides in spacious and weakly inhabited expanses of the former Soviet Union. Reports on vision of such being date back to the Carska Russia period. The possible connection between Almass and Jeti, whose alleged vision was documented in the southern, Tibet and surrounding countries, is not completely clear, although descriptions suggests that the monkey appearance of Jeti, Alme have a stronger expression. There is an opinion that the community of survivors of Neanderthals would be withdrawn in the expansion of Homo Sapiens in the inaccessible and ried ends of Central Asia, but representatives of official science believe that their isolated survival in small numbers would be impossible.

Mitolosko covekoliko stvorenje

Almas ( The Alma of Central Asia )

Almas, mitološko čovekoliko stvorenje koje navodno obitava u prostranim i slabo naseljenim prostranstvima bivšeg Sovjetskog Saveza. Izveštaji o viđenju takvog bića datiraju još iz razdoblja Carske Rusije. Eventualna povezanost almasa i jetija čije je navodno viđenje dokumentovano južnije, na području Nepala, Tibeta i okolnih zemalja, nije potpuno jasna, mada opisi sugerisu da za razliku od majmunolikog izgleda jetija, alme imaju jače izražen čovekoliki izgled. Postoji mišljenje da bi se moglo raditi o zajednici preživelih neandertalaca, koji su se pred širenjem Homo sapiensa povukli u nepristupačne i rietko naseljene krajeve središnje Azije, ali predstavnici zvanične nauke smatraju kako bi njihov izolirani opstanak u malom broju i na uglavnom negostoljubivom području bio nemoguć.